وداع

می روم خسته و افسرده و زار 

سوی منزلگه ویرانه خویش 

به خدا می برم از شهر شما 

دل شوریده و دیوانه خویش 

می برم تا که در آن نقطه دور 

شستشویش دهم از رنگ نگاه 

شستشویش دهم از لکه عشق 

زین همه خواهش بیجا و تباه 

می برم تا ز تو دورش سازم 

ز تو ای جلوه امید حال 

می برم زنده بگورش سازم 

تا از این پس نکند باد وصال 

ناله می لرزد 

می رقصد اشک 

آه بگذار که بگریزم من 

از تو ای چشمه جوشان گناه 

شاید آن به که بپرهیزم من 

بخدا غنچه شادی بودم 

دست عشق آمد و از شاخم چید 

شعله آه شدم صد افسوس 

که لبم باز بر آن لب نرسید 

عاقبت بند سفر پایم بست 

می روم خنده به لب ‚ خوینن دل 

می روم از دل من دست بدار 

ای امید عبث بی حاصل

فروغ فرخزاد

امشب دلم گرفته

شیشه ای می شکند... یک نفر می پرسد...چرا شیشه شکست؟ مادر می گوید...شاید این رفع بلاست. یک نفر زمزمه کرد... باد سرد وحشی مثل یک کودک شیطان آمد. شیشه ی پنجره را زود شکست. کاش امشب که دلم مثل آن شیشه ی مغرور شکست، عابری خنده کنان می آمد... تکه ای از آن را برمی داشت مرهمی بر دل تنگم می شد... اما امشب دیدم... هیچ کس هیچ نگفت غصه ام را نشنید... از خودم می پرسم آیا ارزش قلب من از شیشه ی پنجره هم کمتر است؟ دل من سخت شکست اما، هیچ کس هیچ نگفت و نپرسید چرا ... ای آسمان زیبا امشب دلم گرفته  از حال و هوی دنیا امشب دلم گرفته  یک سینه غزق مستی دارد هوای باران  از این خراب رسوا امشب دلم گرفته  امشب خیال دارم تا صبح گریه کنم  شرمنده ام خدایا امشب دلم گرفته  خون دل شکسته بر دیدگان تشنه  باید شود هویدا امشب دلم گرفته  ساقی عجب صفایی دارد پیاله ی تو  پر کن به جان مولا امشب دلم گرفته  گفتی خیال بس کن فرمایشت متین است  فردا به چشم اما امشب دلم گرفته   نازنین سفر تنها سهم من از چشمان تو بود.دیشب فانوس زندگیم به امید روی تو روشنایی می بخشید و امشب بی تو در گذرگاه خفته است.اکنون زمان کوچ پرستو ها و نزدیک شدن غروب بر بام شهر است و من باز آخرین قطرات اشکم را روشنایی ستاره های یادت میکنم و نهال عشق را در گلدان خالی زندگیم می کارم تا در نبود تو خزان و تنهایی او را از پای در نیاورد.چشم در چشم غروب با قلبی پر از درد و سینه ای مملو از تنهایی به یاد شبی من افتم که مرا با کوله باری از دلواپسی و دلتنگی تنها گذاشتی و آرام سفر کردی...خداحافظت

کاری به کار عشق ندارم !

نه !کاری به کار عشق ندارم

من هیچ چیز و هیچ کس را دیگر 

در این زمانه دوست ندارم 

انگار 

این روزگار چشم ندارد من و تو را 

یک روز خوشحال و بی ملال ببیند 

زیرا هر چیز و هر کس 

که دوست تر بداری 

حتی اگر یک نخ سیگار یا زهر مار باشد

از تو دریغ میکند 

پس با همه وجودم خود را زدم به مردن 

تا روزگار دیگر کاری به کار من نداشته باشم

این شعر را هم نا گفته میگذارم ....

تا روزگار بو نبرد ....

 گفتم که ...

کاری به کار عشق ندارم !

قیصر امین پور

عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست...

عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست...

...بلکه ناتمام ماندن قشنگترین داستان زندگی است که مجبوری آخرش را با جدائی

به سرانجام رسانی .

...بلکه نداشتن یک همراه واقعی است که در سخت ترین شرایط همدم تو باشد.

...بلکه به دست فراموشی سپردن قشنگ ترین احساس زندگی است .

...بلکه نداشتن کسی است که الفبای دوست داشتن را برایت تکرار کند

و تو از او رسم محبت بیاموزی .

...بلکه گذاشتن سدی در برابر رودی است که از چشمانت جاری است.

...بلکه یخ بستن وجود آدم ها و بستن چشمها است.

...بلکه پنهان کردن قلبی است که به اسفناک ترین حالت شکسته شده .

...بلکه نداشتن شانه های محکمی است که بتوانی به آن ها تکیه کنی و از غم زندگی

برایش اشک بریزی.

دلم تنها نیست

دلم تنها نیست
من صبورم اما
. به خدا دستخودم نیست اگر می رنجم
یا اگر شادیزیبای تو را به غم غربت چشمان خودم می بندم
من صبورماما...
چقدر با همه ی عاشقیم محزونم! 
و به یاد همه ی خا
طره های گلسرخ
مثل یک شبنم افتاده ز غم مغمومم
من صبورم اما... بی دلیل از قفس کهنه ی شب می ترسم
بی دلیل از همه ی تیرگی تنگ غروب
و چراغی که تورا از شب متروک دلم دور کند
من صبورم اما... 
آه این بغضگران صبر چه می داند چیست
تا تو هستی وغزل هست دلم تنها نیست

تو را دوست می دارم

تو را به جای همه کسانی که که نشناخته ام دوست می دارم
تو را به جای همه روزگارانی که نمی زیسته ام دوست می دارم
برای خاطر عطر نان گرم و برفی که آب می شود
و برای خاطر نخستین گلها
تو را به خاطر دوست داشتن دوست می دارم
تو را به جای همه کسانی که دوست نمی دارم دوست می دارم
سپیده که سر بزند در این بیشه زار خزان زده
شاید دوباره گلی بروید شبیه آنچه در بهار بوییدیم
پس به نام زندگی هرگز مگو هرگز …
تو را دوست می‌دارم

بخفت خفته و دولت بیدار

ماهم آمد به در خانه و در خانه نبودم

خانه گوئی به سرم ریخت چو این قصه شنودم

آن که می خواست برویم در دولت بگشاید

با که گویم که در خانه به رویش نگشودم

خدایا...

هر گاه دلم رفت تا محبت کسی را به دل بگیرد، تو او را خراب کردی،

 دایا، به هر که و به هرچه دل بستم، تو دلم را شکستی،

 شق هر کسی را که به دل گرفتم، تو قرار از من گرفتی،

در کجا خواستم دل مضطرب و دردمندم را آرامش دهم،

در سایه امیدی، و به خاطر آرزویی،

 برای دلم امنیتی به وجود آورم، تو یکباره همه را برهم زدی،

  در طوفان های وحشتزای حوادث رهایم کردی،

یا هیچ آرزویی در دل نپرورم و هیچ خیری نداشته باشم  

و هیچ وقت آرامش و امنیتی در دل خود احساس نکنم...

 و این چنین کردی تا به غیر از تو محبوبی نگیرم

  به جز تو آرزویی نداشته باشم، و جز تو به چیزی یا

 به کسی امید نبندم، و جز در سایه توکل به تو، 

 آرامش و امنیت احساس نکنم...

خدایا ترا بر همه این نعمتها شکر می کنم.

             

بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است...

صدا کن مرا. 

صدای تو خوب است. 

صدای تو سبزینه‌ی آن گیاه عجیبی است 

که در انتهای صمیمیت حزن می‌روید. 

در ابعاد این عصر خاموش 

من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم. 

بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است. 

و تنهایی من شبیخون حجم ترا پیش‌بینی نمی‌کرد. 

و خاصیت عشق این است...

گاه گاهی که دلم می گیرد

گاه گاهی که دلم می گیرد 

به تو می اندیشم 

خوب در یادم هست 

چه شبی بود آن شب! 

تو همان نوگل دیرینه و من 

برگ زردی که فتاده است به خاک 

و من اندر عجب این دیدار 

که تو بعد از سال ها 

هم چنان زیبایی...